Prefectura del pretorio de Italia
La prefectura del pretorio de Italia (en latín: Praefectura praetorio Italiae, en su forma completa Praefectura praetorio Italiae, Illyrici et Africae) fue una de las cuatro prefecturas en las que fue dividido el Imperio romano. Estaba conformada por la península itálica, los Balcanes occidentales, las provincias del Danubio y partes del norte de África.[1] El centro de poder de la prefectura se trasladó de Roma a Milán y, finalmente, a Rávena.
Praefectura praetorii Italiae | ||
---|---|---|
Prefectura del Imperio romano | ||
324-584 | ||
La prefectura de Italia hacia el año 400 | ||
La prefectura de Italia en el año 555 | ||
Capital | Rávena | |
Entidad | Prefectura del Imperio romano | |
Idioma oficial | latín | |
Período histórico | Antigüedad tardía | |
• siglo IV | Establecimiento | |
• 584 | Reorganización en Exarcado | |
Correspondencia actual | ||
Estructura e historia
La prefectura fue creada en algún momento previo a la muerte de Constantino el Grande en 337, y se dividió en diócesis. Inicialmente se trataba de la diócesis de África, la diócesis de Italia, la diócesis de Panonia, la diócesis de Dacia y la diócesis de Macedonia (las dos últimas estuvieron unidas hasta c. 327 en la diócesis de Mesia). Con el tiempo la diócesis de Italia se dividió en dos: la diócesis de Italia Suburbicaria (Italia suburbicaria: «Italia bajo la Ciudad», también conocida como «La diócesis de la Ciudad de Roma») y la diócesis de Italia Anonaria (Italia Annonaria: «Italia proveedora»).
Hacia el 347, se estableció la prefectura del pretorio de Iliria, que comprendió las diócesis de Panonia, Dacia y Macedonia. La nueva prefectura fue abolida en 361 por Juliano II y restablecida en 375 por Graciano. Su territorio fue disputado entre las dos mitades del Imperio, hasta la partición final en 395, cuando la diócesis de Panonia se separó de Iliria y se unió al Imperio Occidental y a la prefectura de Italia como la diócesis de Iliria.
A pesar del fin del Imperio de Occidente en el año 476, los sucesivos virreinatos de Odoacro y Teodorico el Grande continuaron utilizando la maquinaria administrativa romana, además de ser súbditos nominales del emperador de oriente en Constantinopla. Así, la prefectura sobrevivió y regresó a manos de los romanos después de la Guerra gótica (535-554) de Justiniano. Sin embargo, con la invasión lombarda en 568, el dominio romano se redujo a territorios fragmentados y aislados, y la prefectura dio lugar al Exarcado de Rávena, establecido por el emperador Mauricio.
Lista de prefectos conocidos
- Constancio (22 agosto 326–24 junio 327)[nota 1]
- Emiliano (9 mayo 328)
- Ablabio (329)
- Junius Bassus (330–20 octubre 331)
- L. Papinus Pacatianus (12 abril 332–verano 337)
- Antonius Marcelinus (29 abril 340–primavera 341)
- Aconius Catullinus Philomatius (24 de junio de 341)
- M. Maecius Memmius Furius Baburius Caecilianus Placidus (342–28 mayo 344)
- Vulcacius Rufinus (1ª vez, 344–12 junio 347)
- Ulpius Limenius (12 junio 347–8 abril 349)
- Hermogenes (19 mayo 349–27 febrero 350)
- Anicetus (350)
- Maecilius Hilarianus (14 marzo 354)
- Tauro (6 abril 355–29 agosto 361)
- Claudio Mamertino (22 febrero 362–26 abril 365)
- Vulcacius Rufinus (2ª vez, 21 junio 365–enero 368)
- Sexto Claudio Petronio Probo (1ª vez, 12 marzo 368–22 nov. 375)
- Claudio Antonio (30 noviembre 377–18 agosto 380)
- Décimo Magno Ausonio y D. Hilarianus Hesperius (378 / 379)
- D. Hilarianus Hesperius (–14 mayo 380)
- Siagrio (18 junio 380–primavera 382)
- Afranio Siagrio (5 julio–30 agosto 382)
- Hipacio (9 diciembre 382–28 mayo 383)
- Sexto Claudio Petronio Probo (2ª vez, 19 ago.–26 oct. 383)
- Nonius Atticus Maximus (13 marzo 384)
- Vetio Agorio Pretextato (21 mayo–9 sept. 384)
- Neoterius (1 febrero–26 julio 385)
- Principius (31 agosto–11 dic. 385)
- Eusignio (23 enero 386–19 mayo 387)
- Trifolius (14 junio 388–19 junio 389)
- Felix Iuniorinus Polemius (16 enero–22 junio 390)
- Virio Nicómaco Flaviano (18 agosto 390–5 sept. 394)[nota 2]
Imperio romano de Occidente[3]
- Nummius Aemilianus Dexter (18 marzo–1 nov. 395)
- Eusebius (19 diciembre 395–23 diciembre 396)
- Mallius Theodorus (enero 397–20 enero 399)
- Valerius Messala Avienus (16 febrero 399–27 nov. 400)
- Hadrianus (1ª vez, 27 febrero 401–5 octubre 405)
- Macrobio Longiniano (1ª vez, 11 enero–24 marzo 406) (?)
- Curtius (7 abril 407–3 febrero 408)
- Macrobio Longiniano (2ª vez, 13 agosto 408)
- Mallius Theodorus (13 sept. 408–15 enero 409)
- Ceciliano (21 enero–1 febrero 409)
- Jovio (1 de abril–26 junio 409)
- Liberio (26 noviembre 409)
- Faustino (6 enero–15 agosto 410)
- Melitius (16 nov. 410–19 marzo 412)
- Ioannes (6 junio 412–12 junio 413)
- Seleucus (1ª vez, África, 30 enero–6 marzo 412)
- Ioannes (1ª vez, 412-413)
- Hadrianus (2ª vez, 3 ago. 413–3 marzo 414)
- Seleucus (2ª vez, 3 abril 414–11 dic. 415)
- Junio Cuarto Paladio (7 enero 416–28 julio 421)
- Ioannes (2ª vez, 11 julio 422)
- Avitus Marinianus (3 nov. 422)
- Venantius (19 marzo 423)
- Procolius (18 mayo 423)
- Hilarianus (bajo Teodosio I o Teodosio II)
- Anicius Auchenius Bassus (1ª vez, 6 marzo–8 abril 426)
- Rufius Antonius Agrypnius Volusianus (26 febrero 428–11 junio 429)
- Teodosio (15 febrero 430)
- Nicomachus Flavianus (29 abril 431–24 marzo 432)
- Petronio Máximo (1ª vez, 433) (?)
- Anicius Auchenius Bassus (2ª vez, 3 agosto 435)
- Anicius Acilius Glabrio Faustus (1ª vez, octubre 437–25 dic. 438)
- Petronio Máximo (2ª vez, 28 ago. 439–20 feb. 441)
- Anicius Acilius Glabrio Faustus (2ª vez, 13 agosto 442)
- Paterius (27 septiembre 442)
- Quadratianus (25 mayo 443)
- Albinus (17 agosto 443–abril 449)
- Firminus (17 junio 449–29 junio 452)
- Boethius (454)
- Storacius (28 oct. 454)
- Caecina Decius Basilius (1ª vez,10 marzo–6 nov. 458)
- Caelius Aconius Probianus (461 / 463)
- Caecina Decius Basilius (2ª vez, 20 feb. 463–25 sept. 465)
- Lupercianus (20 febrero–19 marzo 468 )
- Publius Rufinus Valerius (467 / 472) (?)
- Felix Himelco (11 marzo–29 abril 473)
Dominio germano
- Pelagius (c. 477)
- Caecina Decius Maximus Basilius (483)
- Caecina Mavortius Basilius Decius (c. 485)
- Manlio Boecio (480 / 486)
- Petrus Marcellinus Felix Liberius (c. 493-500)
- Teodorus (500)
- Faustus Albinus (500 / 503) (?)
- Olybrius (503)
- Cassiodorus (503 / 507)
- Ancius Probus Fausus (509-512)
- Faustus (521 / 522 o 529)
- Venantius Opilio (pre 524)
- Ioannes (pre 527)
- Abundantius (526-527)
- Rufius Magnus Faustus Avienus (527-528)
- Casiodoro (1 sept. 533–1 sept. 537)
- Fidelis (537-538)
- Reparatus (538-539)
Imperio romano de Oriente
- Athanasius (529-540) (?)
- Maximinus (542)
- Antiochus (552-554)
- Marianus Michaelius Gabrielius Petrus Iohannes Narses Aurelianus Limenius Stefanus Aurelianus (554 / 568)
- Longinus (558-574/5)
Durante el Exarcado
- Maurilio
- Georgius (febrero 591-abril 593)
- Gregorius (junio 595)
- Constantius (oct. 596) (?)
- Ioannes (sept./octubre 598)
- Ioannes, depuesto por el papa Gregorio Magno en marzo del año 600.[5]
Véase también
Referencias
- Ostrogorsky, Georg (1984). Historia del Estado Bizantino (Javier Facci, trad.). Ediciones Akal. p. 49. ISBN 9788473396905.
- Jones, Morris y Martindale, 1971, pp. 1048-1052.
- Martindale, 1980, pp. 1247-1249.
- Martindale, 1992, pp. 1474-1475.
- Martindale, 1992, pp. 699-700.
Notas
- Las fechas no representan el verdadero tiempo de oficio, sino el periodo de actividad de cada prefecto en base a sus leyes y registros contemporáneos.
Este Constancio era probablemente un familiar del emperador homónimo. También sirvió como prefecto de Constantino I en el este en 324-326. - En solitario en Italia en 393-394, con Apodemius en África.
Bibliografía
- Jones, A.H.M.; Morris, J.; Martindale, J.R. (1971). Prosopography of the Later Roman Empire I. Cambridge University Press. ISBN 9780521072335.
- Martindale, J.R., ed. (1980). Prosopography of the Later Roman Empire II. Cambridge University Press. ISBN 9780521201599.
- Martindale, J.R., ed. (1992). Prosopography of the Later Roman Empire III. Cambridge University Press. ISBN 9780521201605.
Enlaces externos
- Wikimedia Commons alberga una categoría multimedia sobre Prefectura del pretorio de Italia.