fbpx
Wikipedia

Girolamo Scotto

Girolamo Scotto, o Hieronymus Scottus (¿?-p.1597), llamado frecuentemente “el Conde italiano” (estatus nobiliario que se ha podido corroborar, otorgado posiblemente por Fernando II de Austria o el emperador Rodolfo II), diplomático, pionero del mentalismo, prestidigitador y mago nacido en Piacenza, en el ducado de Parma, tal como prueba el hecho de que se conserven diversas medallas de bronce (vid. Arthur Bechtold, “Hieronymus Scotus”, Archive fur Medaillen und Plakettenkunde, IV, 1923-1924, pp. 103-119), así como grabados del XVI con la inscripción VERA EFFIGIES ILLUSTRISS COMITIS HIERONIMI SCOTTI PLACENTINI , uno de los cuales se guarda en la Biblioteca Nacional, catalogado por Concha Huidobro en Grabados alemanes de la Biblioteca Nacional (siglos XV-XVI), Madrid, Biblioteca Nacional. Ministerio de Educación y Cultura, 1997, p. 196.

Girolamo Scotto
Información personal
Nacimiento Siglo XVI
Fallecimiento Siglo XVII
Información profesional
Ocupación Aventurero, mago y alquimista

Vida

Este magnetizador aventurero en no pocas ocasiones ha sido confundido y cruzado biográficamente con Michael Scotus (1175-1236), célebre matemático, médico, astrólogo, alquimista, filósofo y traductor escocés, que gozó de un notable prestigio como hechicero y mago y de quien pudo tomar el apellido, indicador por antonomasia en la época de lo mágico; así como con el impresor veneciano Girolamo Scotto (1505-1572).

Dedicó gran parte de su vida a recorrer diversas cortes ofreciendo exhibiciones de sus habilidades mentalistas y mágicas, que le ganaron una gran fama por toda Europa durante la segunda mitad del XVI; así estuvo por veinte años al servicio diplomático de Fernando II de Austria, archiduque de Austria y conde del Tirol, gran amante de las artes y prodigios, y visitó en torno a 1590 la corte imperial de Rodolfo II de Austria en Praga, sobrino del anterior, y la de Isabel I en Londres, o las ciudades de Venecia, donde entró en contacto con el alquimista e impostor Marco Bragadino, Nuremberg, Colonia (sobre 1577, que visitó varias veces), Coburgo (sobre 1592, donde embaucó e indujo al adulterio a Anna de Sajonia, esposa estéril de Johann Casimir, duque de Sachsen-Coburg, e hija de Augusto, duque y elector de Sajonia) y Danzig, lugares todos en los que mostró las maravillosas imágenes de su famoso espejo mágico o sus adivinaciones de sílabas elegiadas al azar en un libro oculto; Zapata, precisamente, nos lo presenta en los Países Bajos gobernados por Alejandro Farnesio entre 1578 y 1592.

El rastro documental dejado por Scotto es fragmentario y difuso, como el de tantos magos. El primer indicio lo ofrece Giacomo Pignatelli, sin citar fuentes, en sus Novissimae Consultationes Canonicae (1719, p. 314): “Scotus parmensis magus anno salutis 1549, in aula Caroli V, gloriabatur se arte praeditum cognoscendi cogitationes secretissimas”, que constituye la actuación más antigua conocida de mentalismo y que seguramente se dio en la misma ciudad de Piacenza. Mas conviene remarcar aquí la importancia del capítulo que tratamos, el más pronto en recoger por escrito las anécdotas del taumaturgo Girolamo Scotto según nuestros datos y si aceptamos que fue dictado por Zapata en 1593-1594.

Tras él aparecen otros autores como Thomas Nash, en The Unfortunate Traveller, or The Life of Jack Wilton (London, 1594; ed. Edmund Gosse, Echo Library, 2009, p. 42, donde se afirma que realizó trucos malabares ante la reina Isabel I), el rey James I de Inglaterra y VI de Escocia, en su Daemonologie (1597, lib. I, cap. 6, que le da por vivo en ese mismo año) y el jesuita Antonio Martín del Río, quien en sus Disquisitionum magicarum libri sex (1599 y 1604; ed. Colonia, Peter Henning, 1657, II, XII, 6, p. 173) cita a este Scotus Parmensis entre los que gracias a su arte pudieron mostrar banquetes ficticios: Possunt exhibere convivía, vel phantastica plane, ut arbitror fuisse Aegyptiorum; de quibus apud Origenem Celsus, & Brachmanum apud Philostratum, & Paseti, apud Suidam, & exhibebat superioribus annis Scotus Parmensis, ex cuius epulis saturi, ut sibi visi, convivæ, mox fame vera cruciabantur.

El mismo Martín del Río ofrece más datos sobre su figura: así que, antes de pasar a los Países Bajos y Alemania, vivió en Francia durante un tiempo, donde tuvo discípulos en las prácticas mágicas, juzgados en París, y que logró ver a la sibila de la caverna de Norcia, quien le entregó un libro sagrado y un demonio familiar encerrado en un anillo, por la virtud de los cuales podría teletransportarse al lugar que deseara aun con viento contrario, según confesión de unos de sus seguidores (II, XXVII, sec. 2, pp. 325-326); también que con sus artes y su espejo mágico hizo enloquecer de amor por Agnes Mansfeld a Gebhard II Truchsess von Waldburg, arzobispo-elector de Colonia, que fue excomulgado por el Papa (II, II, p. 111) y que ofreció unas exhibiciones de adivinación del pensamiento en Maastricht en 1579 (IV, II, 2, p. 587).

Su eco literario, por supuesto, llegó a España, marcando un hito en el episodio de la cabeza encantada del Quijote, en el que Cervantes nombra a su anónimo creador, presentándolo como “discípulo del famoso Escotillo, del que tantas maravillas se cuentan” (II, 62) [y de nuevo surge la duda: ¿incluiría a Zapata y su Varia historia entre los propagadores de sus invenciones?]. Y, claro, en el marco de las ediciones y anotaciones del Quijote, Pellicer (Madrid, 1797, V, pp. 269, n. I), al anotar la citada aventura aporta una serie de datos sobre Escoto, hombre de notable ingenio aplicado al estudio de las matemáticas y la astrología judiciaria, tenido así por nigromante y encantador.

Por supuesto, se sirve Pellicer, primer gran lector y anotador de la miscelánea de Zapata, de los materiales presentados por el llerenense en este mismo capítulo, y amplía su reseña ofreciendo una serie de autores que citaron y trataron en mayor o menor medida a Escoto, entre ellos Martín del Río.

Clemencín, por su parte, en su ed. de la excelencia cervantina (Madrid, 1836, VI, p. 267), aumenta la nómina literaria, entre otros: Suárez de Figueroa, en El pasajero (ed. F. Rodríguez Marín, Madrid, 1913, “Alivio noveno”, p. 298), trata de nuevo de los banquetes fantásticos del “burlador Escoto”, y Lope de Vega incluye a un Escoto –justo detrás del renacentista Girolamo Cardano– entre los hechiceros famosos en La hermosura de Angélica (canto XIX, ed. Marcella Trambaioli, Pamplona, Universidad de Navarra, 2005, p. 649), que Clemencín identifica con el citado Miguel Escoto, pero que bien y mucho mejor pudiera ser el italiano que tratamos.

A ellos se ha de añadir a Quevedo en su Sueño del infierno o Las zahúrdas de Plutón (ed. José Bergua, Madrid, Sáez, 1958, p. 92), quien vio a través de sus antojos a “Escoto el italiano“ (nótese el intencionado gentilicio) en el infierno “no por hechicero y mágico, sino por mentiroso y embustero”, identificado erróneamente por Bergua (p. 328) y por Alessandro Martinengo en La astrología en la obra de Quevedo: una clave de lectura, Madrid, Alhambra, 1983, p. 37, con el escocés Miguel Escoto y no con nuestro taumaturgo del XVI, tal vez por analogía con la Divina commedia de Dante, que lo sitúa en su Inferno, XX, vv. 115-117.

Por nuestra parte, señalaremos su presencia en la comedia Carlos Quinto en Francia de Lope de Vega, acto I: “PACHECO: Que Escoto, a fe de quien soy,/ me ha dicho que, en los dos puntos/ que nací, jugaban juntos/ Venus y Marte al rentoy”.

  •   Datos: Q29863468

girolamo, scotto, este, artículo, sección, sobre, biografías, necesita, wikificado, favor, edítalo, para, cumpla, convenciones, estilo, este, aviso, puesto, julio, 2011, hieronymus, scottus, 1597, llamado, frecuentemente, conde, italiano, estatus, nobiliario, . Este articulo o seccion sobre biografias necesita ser wikificado por favor editalo para que cumpla con las convenciones de estilo Este aviso fue puesto el 8 de julio de 2011 Girolamo Scotto o Hieronymus Scottus p 1597 llamado frecuentemente el Conde italiano estatus nobiliario que se ha podido corroborar otorgado posiblemente por Fernando II de Austria o el emperador Rodolfo II diplomatico pionero del mentalismo prestidigitador y mago nacido en Piacenza en el ducado de Parma tal como prueba el hecho de que se conserven diversas medallas de bronce vid Arthur Bechtold Hieronymus Scotus Archive fur Medaillen und Plakettenkunde IV 1923 1924 pp 103 119 asi como grabados del XVI con la inscripcion VERA EFFIGIES ILLUSTRISS COMITIS HIERONIMI SCOTTI PLACENTINI uno de los cuales se guarda en la Biblioteca Nacional catalogado por Concha Huidobro en Grabados alemanes de la Biblioteca Nacional siglos XV XVI Madrid Biblioteca Nacional Ministerio de Educacion y Cultura 1997 p 196 Girolamo ScottoInformacion personalNacimientoSiglo XVIFallecimientoSiglo XVIIInformacion profesionalOcupacionAventurero mago y alquimista editar datos en Wikidata Vida EditarEste magnetizador aventurero en no pocas ocasiones ha sido confundido y cruzado biograficamente con Michael Scotus 1175 1236 celebre matematico medico astrologo alquimista filosofo y traductor escoces que gozo de un notable prestigio como hechicero y mago y de quien pudo tomar el apellido indicador por antonomasia en la epoca de lo magico asi como con el impresor veneciano Girolamo Scotto 1505 1572 Dedico gran parte de su vida a recorrer diversas cortes ofreciendo exhibiciones de sus habilidades mentalistas y magicas que le ganaron una gran fama por toda Europa durante la segunda mitad del XVI asi estuvo por veinte anos al servicio diplomatico de Fernando II de Austria archiduque de Austria y conde del Tirol gran amante de las artes y prodigios y visito en torno a 1590 la corte imperial de Rodolfo II de Austria en Praga sobrino del anterior y la de Isabel I en Londres o las ciudades de Venecia donde entro en contacto con el alquimista e impostor Marco Bragadino Nuremberg Colonia sobre 1577 que visito varias veces Coburgo sobre 1592 donde embauco e indujo al adulterio a Anna de Sajonia esposa esteril de Johann Casimir duque de Sachsen Coburg e hija de Augusto duque y elector de Sajonia y Danzig lugares todos en los que mostro las maravillosas imagenes de su famoso espejo magico o sus adivinaciones de silabas elegiadas al azar en un libro oculto Zapata precisamente nos lo presenta en los Paises Bajos gobernados por Alejandro Farnesio entre 1578 y 1592 El rastro documental dejado por Scotto es fragmentario y difuso como el de tantos magos El primer indicio lo ofrece Giacomo Pignatelli sin citar fuentes en sus Novissimae Consultationes Canonicae 1719 p 314 Scotus parmensis magus anno salutis 1549 in aula Caroli V gloriabatur se arte praeditum cognoscendi cogitationes secretissimas que constituye la actuacion mas antigua conocida de mentalismo y que seguramente se dio en la misma ciudad de Piacenza Mas conviene remarcar aqui la importancia del capitulo que tratamos el mas pronto en recoger por escrito las anecdotas del taumaturgo Girolamo Scotto segun nuestros datos y si aceptamos que fue dictado por Zapata en 1593 1594 Tras el aparecen otros autores como Thomas Nash en The Unfortunate Traveller or The Life of Jack Wilton London 1594 ed Edmund Gosse Echo Library 2009 p 42 donde se afirma que realizo trucos malabares ante la reina Isabel I el rey James I de Inglaterra y VI de Escocia en su Daemonologie 1597 lib I cap 6 que le da por vivo en ese mismo ano y el jesuita Antonio Martin del Rio quien en sus Disquisitionum magicarum libri sex 1599 y 1604 ed Colonia Peter Henning 1657 II XII 6 p 173 cita a este Scotus Parmensis entre los que gracias a su arte pudieron mostrar banquetes ficticios Possunt exhibere convivia vel phantastica plane ut arbitror fuisse Aegyptiorum de quibus apud Origenem Celsus amp Brachmanum apud Philostratum amp Paseti apud Suidam amp exhibebat superioribus annis Scotus Parmensis ex cuius epulis saturi ut sibi visi convivae mox fame vera cruciabantur El mismo Martin del Rio ofrece mas datos sobre su figura asi que antes de pasar a los Paises Bajos y Alemania vivio en Francia durante un tiempo donde tuvo discipulos en las practicas magicas juzgados en Paris y que logro ver a la sibila de la caverna de Norcia quien le entrego un libro sagrado y un demonio familiar encerrado en un anillo por la virtud de los cuales podria teletransportarse al lugar que deseara aun con viento contrario segun confesion de unos de sus seguidores II XXVII sec 2 pp 325 326 tambien que con sus artes y su espejo magico hizo enloquecer de amor por Agnes Mansfeld a Gebhard II Truchsess von Waldburg arzobispo elector de Colonia que fue excomulgado por el Papa II II p 111 y que ofrecio unas exhibiciones de adivinacion del pensamiento en Maastricht en 1579 IV II 2 p 587 Su eco literario por supuesto llego a Espana marcando un hito en el episodio de la cabeza encantada del Quijote en el que Cervantes nombra a su anonimo creador presentandolo como discipulo del famoso Escotillo del que tantas maravillas se cuentan II 62 y de nuevo surge la duda incluiria a Zapata y su Varia historia entre los propagadores de sus invenciones Y claro en el marco de las ediciones y anotaciones del Quijote Pellicer Madrid 1797 V pp 269 n I al anotar la citada aventura aporta una serie de datos sobre Escoto hombre de notable ingenio aplicado al estudio de las matematicas y la astrologia judiciaria tenido asi por nigromante y encantador Por supuesto se sirve Pellicer primer gran lector y anotador de la miscelanea de Zapata de los materiales presentados por el llerenense en este mismo capitulo y amplia su resena ofreciendo una serie de autores que citaron y trataron en mayor o menor medida a Escoto entre ellos Martin del Rio Clemencin por su parte en su ed de la excelencia cervantina Madrid 1836 VI p 267 aumenta la nomina literaria entre otros Suarez de Figueroa en El pasajero ed F Rodriguez Marin Madrid 1913 Alivio noveno p 298 trata de nuevo de los banquetes fantasticos del burlador Escoto y Lope de Vega incluye a un Escoto justo detras del renacentista Girolamo Cardano entre los hechiceros famosos en La hermosura de Angelica canto XIX ed Marcella Trambaioli Pamplona Universidad de Navarra 2005 p 649 que Clemencin identifica con el citado Miguel Escoto pero que bien y mucho mejor pudiera ser el italiano que tratamos A ellos se ha de anadir a Quevedo en su Sueno del infierno o Las zahurdas de Pluton ed Jose Bergua Madrid Saez 1958 p 92 quien vio a traves de sus antojos a Escoto el italiano notese el intencionado gentilicio en el infierno no por hechicero y magico sino por mentiroso y embustero identificado erroneamente por Bergua p 328 y por Alessandro Martinengo en La astrologia en la obra de Quevedo una clave de lectura Madrid Alhambra 1983 p 37 con el escoces Miguel Escoto y no con nuestro taumaturgo del XVI tal vez por analogia con la Divina commedia de Dante que lo situa en su Inferno XX vv 115 117 Por nuestra parte senalaremos su presencia en la comedia Carlos Quinto en Francia de Lope de Vega acto I PACHECO Que Escoto a fe de quien soy me ha dicho que en los dos puntos que naci jugaban juntos Venus y Marte al rentoy Datos Q29863468Obtenido de https es wikipedia org w index php title Girolamo Scotto amp oldid 133356942, wikipedia, wiki, leyendo, leer, libro, biblioteca,

español

, española, descargar, gratis, descargar gratis, mp3, video, mp4, 3gp, jpg, jpeg, gif, png, imagen, música, canción, película, libro, juego, juegos